رابطه ایران و آمریکا دارای یک تاریخچه سیاسی در یک بستر فکری و تمدنی است

فرمانده سپاه خدابنده در هیئت شهدای قشر فرهنگیان سپاه خدابنده دراره رابطه ایران با آمریکا گفت: رابطه ایران و آمریکا دارای یک تاریخچه سیاسی در یک بستر فکری و تمدنی است.

ولی اله ابراهیمی در هیئت شهدای قشر فرهنگیان سپاه خدابنده اظهار کرد: مسئله پیشرفت در ایران همواره با دو رویکرد مطرح بوده است،رویکرد نخست معتقد است که برای پیشرفت باید با جامعه جهانی (غرب) همراه شد و تنش های سیاسی را به منظور گسترش روابط تجاری به حداقل رساند.

وی افزود: رویکرد دیگر معتقد است انقلاب اسلامی برای نیل به اهدافی بلند شکل گرفته است و در این راه خواه ناخواه جبهه استکبار در مقابل ماست و تنها راه نیل به این اهداف مقاومت است چرا که این اهداف با اهداف آنها در تضاد است.

فرمانده سپاه خدابنده ادامه داد: پیروزی انقلاب اسلامی از همان ابتدا با مواجهه جدی با آمریکا همراه بود و همواره آمریکا به عنوان ثقل تقابل ایران با مستکبران مطرح بوده است.

وی تصریح کرد: رابطه ایران و آمریکا دارای یک تاریخچه سیاسی در یک بستر فکری و تمدنی است. آنچه که باعث شده است رابطه ایران و آمریکا در مسایل بین الملل مورد توجه قرار گیرد عطف انقلاب اسلامی در بهمن 57 بود،انقلابی که سیاسی نبود و دایه دار تمدنی بزرگ بود.

ابراهیمی ادامه داد: اختلاف ایران و آمریکا صرفا سیاسی نیست و مساله تمدنی است و اساسا در دراز مدت الگوی حکومتی جمهوری اسلامی و آمریکا هدف های متضادی را دنبال می کند و این همواره بر روابط سیاسی چیره دارد.

وی درباره پیشرفت گفت: نگاه ما به مقوله پیشرفت با نگاه غربی به پیشرفت (توسعه گرایی) متفاوت است،پیشرفت در نگاه انقلاب اسلامی تنها در حوزه تکنولوژی و … نیست. تقویت ایمان، خداگرایی، حاکمیت الله و … جزو پیشرف محسوب می شوند.

ابراهیمی افزود: اگر هم قرار است پیشرفتی باشد تنها از راه مقاومت است و نمونه دفاع مقدس همواره نمونه ای درخشان از یک الگوی موفق از مقاومت است که شناخت دقیق این الگوی موفق می تواند موثر باشد.

وی با بیان اینکه نصرت الهی همواره در ایمان به خدا بوده است نه اتکا به طاغوت ادامه داد: مقاومت است که موجب می شود دارای استقلال اقتصادی شویم و این استقلال موجب ثبات اقتصادی خواهد شد.

ابراهیمی در پایان سختات خود تصریح کرد: مهمترین آسیبی که ما امروز در راستای تحقق آرمان‌هایمان با آن روبه‌رو هستیم احساسی عمل کردن نسبت به آرمان‌ها، عدم اطلاع از مفاهیم عمیق دینی و ارتباط با کارشناسان و نخبگان دینی است.